We hebben een heerlijke week achter de rug, de bodem van de portemonnee komt in zicht en we willen nu wel terug naar huis. En wat denk je: wéér die IJslanders die roet in het eten gooien! We zitten door hun aswolk nog zeker een paar dagen gevangen in de socialistiese heilstaat Cuba.
Gelukkig hebben de Cubanen een eigen en zonnige draai aan het communisme gegeven, dus hoeven we niet te overleven op droog brood en water. De dag begint met een kopje espresso op het terras naast het hotel, gevolgd door een bezoekje aan een bezienswaardigheid zoals het het Bacardi-gebouw of het Capitool, een kopie van het gelijknamige gebouw in Washington. Tegen lunchtijd is er altijd in de buurt een terrasje te vinden en nuttigen we de eerste cocktail van de dag. De middag vullen we met een bezoek aan het museum van de revolutie, het monument van de revolutie of het plein van de revolutie en voor je het weet is het opnieuw tijd voor een terrasje en een mojito, waarna we een cocotaxi pakken naar de oude stad en neerstrijken op -je raadt het al- een terrasje voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Zo slepen de dagen zich voort. Je zou denken dat er een ergere straf denkbaar is, maar bepaalde aspecten van het toeristenbestaan hier beginnen ons vreemd genoeg te vervelen.
Je ontkomt bijvoorbeeld niet aan de muziek. Overal staat de radio aan, in elke kroeg en restaurant speelt een bandje. Ze menen het ook echt: de locals staan intussen buiten op de stoep te dansen. Het repertoire is helaas beperkt en die plaat van Ry Cooder en de Buena Vista Social Club hangt ons inmiddels de keel uit. Een leuk alternatief blijkt de Meson de la Flota in Habana Vieja waar elke avond een flamencogroep optreedt.
Cubaans eten is eenvoudig: rijst, zwarte bonen en een stuk varkensvlees. Koeien zijn kostbaar en niet voor de slacht bestemd. Een passie die de Cubanen met ons delen is roomijs: voor de enorme ijssalon van Coppelia in de hoofdstad staan lange rijen voor de afdeling waar betaald kan worden met Moneda Nacional. Toeristen en anderen met toegang tot harde valuta mogen doorlopen naar hun eigen terras. In beide gevallen is de keuze trouwens beperkt tot twee smaken: fresa y chocolate. In de centraal gestuurde planeconomie is zoiets als mango-ijs of een toefje slagroom blijkbaar onhaalbaar.
In de winkels zie je een zonderlinge combinatie van lege schappen en een overvloed van wat toevallig voorhanden was. Zo vonden we gisteren op de parfumerie-afdeling van een warenhuis (ja, dat hebben ze hier wel) een paar honderd zakken portland-cement en pallets vol vloertegels… Een andere bijzonderheid is dat er vaak maar een beperkt aantal mensen tegelijk in een winkel mag en dat tassen moeten worden afgegeven bij de garderobe. Het socialisme heeft de Cubanen blijkbaar niet eerlijker gemaakt dan de rest van de mensheid. Niet gek als je nagaat wat een tekorten hier heersen. Op de boekenmarkt zijn alleen monumentale literaire werken als de verzamelde redevoeringen van Fidel te vinden, en eerder deze week kwamen we er achter dat zelfs het internet even was uitverkocht!
In het business center van een luxe hotel waar we internettoegang hebben zat een KLM-crew met het thuisfront te skypen, en zij verwachtten niet eerder dan maandagavond (onze tijd, dus di-ochtend jullie tijd) te kunnen vertrekken. Wij hebben inmiddels te horen gekregen dat het voor ons nog wel langer gaat duren, en het is de vraag of er een hotelkamer voor ons is. Spannend! Het alternatief is een polsbandjesreservaat in Varadero. Tsja.
Hasta luego!
Reacties uitgeschakeld voor Gevangen op Cuba